Δεν συνιστά δωροδοκία η απλή υλική παροχή προς έκφραση ευγνωμοσύνης!!!

Του Μανόλη Λαμτζίδη*

Όπως είναι από παλιά γνωστό, «ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες», αλλά και - κατά πάγια παλαιοκομματική κοινοβουλευτική πρακτική - στις «λοιπές διατάξεις» των διάφορων νομοθετημάτων.

Έτσι λοιπόν, στη διάταξη της παρ. 3 του άρθρ. 68 του ν. 4139 (ΦΕΚ 74, τχ Α/19.3.2013, που επιγράφεται «Νόμος περί εξαρτησιογόνων ουσιών και άλλες διατάξεις») αν και αυστηροποιήθηκε με το ίδιο άρθρο η ποινική μεταχείριση της «δωροληψίας» “παθητικής δωροδοκίας”) των υπαλλήλων (γιατρών του δημοσίου, εφοριακών, υπαλλήλων πολεοδομίας κ.λπ.) το «δώρο» ή «φακελάκι» ή «λαδωτικό» ή «μίζα» μετονομάζονται σε «απλή υλική παροχή» που δόθηκε «προς έκφραση ευγνωμοσύνης...» (!!!) και έτσι η πράξη παύει να αποτελεί δωροδοκία! («... δεν συνιστά δωροδοκία η απλή υλική παροχή προς έκφραση ευγνωμοσύνης...»).

Δεν είναι τυχαίο ούτε συμπτωματικό ότι η διάταξη αυτή δεν προστέθηκε με ξεχωριστό άρθρο, αλλά προστέθηκε σαν παράγραφος στο άρθρο για την παθητική δωροδοκία, ούτε στο άρθρο για την ενεργητική (άρθρ. 69), αλλά ούτε και στο επόμενο (άρθρ. 70) για τη δωροδοκία δικαστή, ακριβώς γιατί ο νομοθέτης θέλησε να αφορά μόνο την παθητική δωροδοκία, δηλαδή αυτούς που τα «έπιασαν» ή τα «πιάνουν» ή θα εξακολουθήσουν να τα «πιάνουν».

Η διάταξη είναι καθαρά φωτογραφική και αποσκοπεί στην απαλλαγή όλων των κατηγοριών υπαλλήλων που έχουν παραπεμφθεί για «δωροληψία» και όσων μελλοντικά θα τα «πιάνουν» -και όχι μόνο μία φορά παρακαλώ-, αρκεί αυτό που «θα πιάσουν» να είναι «απλή υλική παροχή» (50, 100, 1.000 ευρώ, μία κότα, ένα αυγό, ένα αυτοκίνητο; Μία φορά; Πέντε φορές; Δέκα φορές; Συνέχεια; Ποιο είναι το όριο τέλος πάντων;) και να έχουν κάνει κάτι που να έχει γεμίσει ευγνωμοσύνη τους «εξυπηρετούμενους» ραγιάδες!

Γιατί μόνο ραγιάδες ενός αυταρχικού δεσποτικού κράτους και όχι ελεύθεροι πολίτες καλούνται να δείξουν ευγνωμοσύνη -μήπως πρέπει να φιλούμε και το χέρι και να προσκυνούμε τον «πολυχρονεμένο Πατισάχ» με το κεφάλι να ακουμπά στη γη;- για κάτι που αποτελεί αποκλειστική υποχρέωση των υπαλλήλων και για το οποίο αμείβονται!

Την ίδια στιγμή, ποικιλώνυμοι «κήνσορες», υπηρέτες της τρόικας εσωτερικού, στο όνομα της «διαφάνειας» υψώνουν επιτιμητικά το δάχτυλό τους σε όλους εμάς αποκαλώντας μας συλλήβδην άλλους «επίορκους», άλλους «κηφήνες», άλλους «διεφθαρμένους» κ.λπ. κ.λπ.

Κι όμως σιώπησαν «αιδημόνως» απέναντι σε αυτή τη μέγιστη «θεσμική αθλιότητα», που νομιμοποιεί την εξαχρείωση και τη διαφθορά στον χώρο της δημόσιας διοίκησης.

ΕΓΚΑΛΩ για συνεργούς σε αυτό το έγκλημα τον βουλευτή που την εισηγήθηκε (Γιάννης Πανούσης της ΔΗΜ.ΑΡ.), τον υπουργό Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που τη στήριξε στη Βουλή (Αντώνης Ρουπακιώτης, της ΔΗΜ.ΑΡ. ομοίως) και όλους τους βουλευτές που την ψήφισαν, αλλά και όσους έβαλαν την υπογραφή τους κάτω από το τελικό κείμενο του νόμου και του έδωσαν «ζωή».

Δηλαδή, τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους δώδεκα (!!!) συναρμόδιους υπουργούς

Η διάταξη αυτή τους «ξέφυγε» και δεν ήξεραν τι υπέγραφαν, γιατί ήταν και αυτοί «αδιάβαστοι»; Ή όλοι ήταν από την αρχή στο «κόλπο»;

Και επειδή όχι μόνο στη νομική επιστήμη, αλλά και στη ζωή ισχύει η αρχή «ο σιωπών δοκεί συναινείν» περιμένω θορυβώδεις αντιδράσεις γι' αυτό το ανοσιούργημα και από την πλευρά της αντιπολίτευσης με στόχο την άμεση κατάργησή του στο αμέσως επόμενο νομοθέτημα.

* Ο Μανόλης Λαμτζίδης είναι δικηγόρος, μέλος του Δ.Σ. και πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης